Drugi z najstarszych. Cz. 2, czyli wewnątrz

W poniedziałek miałem przyjemność podzielić się z Czytelnikami pierwszymi wrażeniami i widokami pięknego kościoła pw. św. Jerzego w słowackich Kostolanach (Kostoľany pod Tribečom). Dzięki uprzejmości jednej z parafianek, która otworzyła nam kościół, zajrzyjmy teraz wspólnie do wnętrza skrywającego prawdziwy skarb słowackiej i europejskiej kultury.

Drugi z najstarszych. Cz. 1, czyli z zewnątrz

W lutym opowiadałem trochę Czytelnikom o Wielkich Morawach. Pretekstem do tego była zimowa wycieczka, w czasie której zwiedziłem przypuszczalną stolicę tego państwa w nadmorawskich Mikulczycach. Byłem też wtedy w maleńkim kościółku pw. św. Małgorzaty w Kopczanach (Kopčany). To jedyna budowla, o której możemy powiedzieć niemal z pewnością, że pamięta Wielkie Morawy, Mojmirowiców i św. Metodego. Wspominałem przy okazji o jeszcze jednej świątyni, która może być podobnie stara - ponad tysiąc lat! - czyli o kościele w Kostolanach pod Trybeczem (Kostoľany pod Tribečom). W drodze powrotnej ze swojej zakończonej pieszej wycieczki miałem okazję odwiedzić i to piękne miejsce. 

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1320, czwarty i ostatni trójstyk

Finał tego spaceru biegł przez trzy doliny i trzy wały wzgórz. Doliny wyrzeźbiły kolejne dopływy Raby (tej co wpada do Dunaju, nie tej z Beskidów), a wzgórza, cóż, miały już tylko po trzysta metrów z hakiem. W Güssing przeszedłem przez Strem, koło granicznego Szentgotthárd przez Lafnitz, wreszcie przy Jennersdorf przez samą Rabę. I już co chwila dotykałem granicy z Węgrami.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1282, Güssing

Dziś około południa dotarłem do celu. Jak wspominałem, dokończę jeszcze notatki z drogi, ale już teraz dziękuję za śledzenie relacji oraz wszystkie wiadomości i pytania! 

Tak samo jak rok i dwa lata temu, robiłem ostatnie rzeczy: ostatni biwak, ostatnie gotowanie (butla kończyła się od dwóch tygodni i jakoś skończyć nie mogła), ostatnie pięćdziesiąt i ostatnie piętnaście kilometrów. Oraz, oczywiście, ostatni zamek.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1267, Güttenbach/Pinkovac

Jak się okazuje, na ziemiach Burgenlandu (prawie tysiąc lat w granicach Węgier) więcej jest Chorwatów, niż Węgrów. I nie chodzi o promil w te czy we wte. Chorwatów jest tu sześć procent. Ot, niespodzianka.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1249, Oberwart/Felsőőr

Zostało mi już tylko kilkanaście kilometrów do przejścia, ale też kilka chyba ciekawych miejsc do wspomnienia. Sądzę, że pozwolę sobie na utrzymanie niewielkiego, jednodniowego opóźnienia w tej relacji. A więc: Oberwart, czyli Felsőőr, stolica Węgrów w Austrii.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1241, Oberschützen (przy pomniku Anschlussu)

Gdy po wielu kilometrach marszu przez głęboką dolinę Willersbachu wyszedłem z lasu byłem już w innej krainie. Burgenland to jednak zupełnie inna Austria.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1230, bonusowy trójstyk

Zapowiadałem, że będą trzy trójstyki. Ale plan się trochę zmienił i przybył jeszcze jeden. Niby tylko wewnątrzaustriacki, ale jednak nie. 

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1224, Luckerbauerriegel

Krok po kroku schodziliśmy z Hochwechsela. Cały czas jednym długim na kilkanaście kilometrów grzbietem: najpierw pokrytym halami i skałami, potem lasem i mrowiskami, wreszcie polami i znowu czworobokami gospodarstw. Gdzieś przed Aspang przekroczyłem 1202 kilometr, i bęc, to już jest moja najdłuższa piesza wycieczka. 

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1189, Hochwechsel (cz. 2)

Poza fantastycznym widokiem na cztery strony świata na Hochwechselu warto zobaczyć cmentarz wojenny i kaplicę. Jest to prawdopodobnie najwyżej położony cmentarz wojenny Austrii.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1189, Hochwechsel (cz. 1)

Za Semmering rozciągają się już Przedalpy. Wysokości są coraz mniejsze, rzeźba coraz mniej dramatyczna. Ale te widoki! Ze szczytów poza kolejnymi skalistymi pasmami widać już w oddali bezkresną Kotlinę Panońską, której płaska powierzchnia kontrastuje z alpejskim krajobrazem.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1170, przełęcz Semmering

Choć widoki są pewnie lepsze z pociągu, z perspektywy pieszego kolej przez przełęcz Semmering i tak robi wrażenie. W końcu to pierwsza normalnotorowa górska kolej Europy, licząca w tej chwili już 165 lat.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1152, Ottohaus (albo Jakobskogel po raz drugi)

Alpejskie schroniska, które do tej pory odwiedziłem (cztery ze spaniem i jeszcze kilka na krótsze wizyty) mają swoje wady i zalety. Do najważniejszych zalet należy piękne położenie. Wszystkie postawiono na krawędzi stromego urwiska, na szczycie skalistego wzniesienia czy na progu trawiastej doliny. Budowniczowie Ottohaus też zadbali o widoki.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1152, Jakobskogel

Ottohaus (w memie z Kubusiem Puchatkiem we fraku: Schronisko Arcyksięcia Ottona) leży u stóp Jakobskogela. Nie jest to jakiś nadzwyczajny szczyt, szczególnie pomiędzy mających ponad dwa tysiące metrów Heukuppe i Klosterwappen. Ale bliskość zbudowanej już w latach 20-tych kolejki górskiej i sąsiedztwo Wiednia sprawiają, że odwiedza go mnóstwo ludzi. Może właśnie dlatego umieszczono tutaj krzyż z konkretną dedykacją? 

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1145, Habsburghaus

Z każdym kolejnym krokiem zaczynam coraz bardziej zazdrościć wiedeńczykom ich Hausberge, czyli "domowych gór". Raptem godzinę czy półtora od centrum miasta wznoszą się dwutysięczne szczyty. A skoro blisko cesarskiej stolicy, to bywała tu i c. k. arystokracja i sama c. k. rodzina panująca.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1133, Schneealm

Tak jak przy okazji Ötschera, wrażenia ze Schneealm nie mają żadnego związku z historią. To tylko krótka wzmianka o pięknym i lekko surrealistycznym górskim krajobrazie. 

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1115, Neuberg an der Mürz

Tak się jakoś złożyło, że nie byłem w czasie tego spaceru jeszcze w żadnym cysterskim klasztorze. A że bardzo cenię sobie ten dostojny i zasłużony zakon, cieszyłem się bardzo na odwiedzenie Neuberga. I słusznie, jak się okazało.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1092, Dürrigelalm

"Alm" to mniej więcej to samo, co "hala". Wysokogórskie pastwisko, na które wypędza się wiosną zwierzęta, a potem wyciąga je w zbliżonej liczbie z krzaków na jesieni. Ale to też to samo słowo, które w formie "Alp" prawdopodobne dało nazwę całemu łańcuchowi. To nie powinno dziwić nikogo, kto w Beskidach widział liczne miejsca o nazwie Beskid. Mogło się też tak zdarzyć, że zamiast Karpat mielibyśmy na przykład Przysłopy. 

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1079, Mariazell

Skoro już doszliśmy do Mariazell (lub dojechaliśmy wąskotorówką), trzeba odwiedzić sanktuarium. Wierzących nie trzeba do tego dodatkowo zachęcać, niewierzący powinni to zrobić dla piękna zabytku. I jeszcze co najmniej kilku bardzo interesujących cech. 

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1075, Erlaufsee

Z Ötschera dało się już wyraźnie zobaczyć sanktuarium w Mariazell. Oczywiście, w górach nie ma zbyt wielu prostych dróg, schodziłem więc wczoraj cały dzień pięknym, skalistym grzbietem wciągniętym ku szczytowi Gemeindealpe. To taka Gubałówka dla Mariazell.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1057, Ötscher

Großer Arber dało się jakoś podłączyć do tematu Żelaznej Kurtyny. Bo radary, bo granica, bo podzielona stacja kolejowa. Ale wschód słońca na Ötscherze nie ma z historią żadnego związku. Ma związek wyłącznie z moją miłością do gór i wschodów słońca.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1039, Lunz am See

Idę w stronę Mariazell, oglądając coraz to nowe szczyty i coraz to nowe burzowe chmury. Na mojej trasie nie brakuje jednak też krów i ciekawych zabytków techniki.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 1003, Waidhofen an der Ybbs

Niedługo po ruszeniu z Seitenstetten stanąłem u wylotu doliny rzeki Ybbs. To dla mnie ważny moment: przez tę dolinę miałem wreszcie zagłębić się w Alpy. Przez cały dzień widziałem już coraz wyższe, coraz bardziej skaliste szczyty.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 989, Seitenstetten

W chwili przejścia przez Dunaj zbliżyłem się najbliżej od dawna do poziomu morza. Rzeka toczy tam swoje wody na wysokości ok. 245 metrów, płynąc niezbyt szeroką, ale za to zupełnie płaską doliną. Od tego czasu wspiąłem się już na wzgórza i, jeżeli wszystko dobrze pójdzie, będę się wspinać dalej.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 955, Sankt Florian

Klasztory, wszędzie ogromne klasztory. Tak można podsumować kolejny odcinek drogi przez Austrię.

Podniesiona kurtyna. Kilometr 937, Linz (pod dawnym hotelem Schiff)

Im dłużej się nad tym zastanawiam, tym bardziej wydaje mi się, że jednak największymi przegranymi pierwszej wojny światowej byli Austriacy. Pewnie, Trianon było dla Węgrów bolesnym zderzeniem z narodową rzeczywistością, czego wielu Madziarów nie zrozumiało do dzisiaj. Ale jednak zostało im własne narodowe państwo i wszystko, czego potrzebowali do dalszego istnienia. A Austriacy?

Podniesiona kurtyna. Kilometr 936, Linz (na Moście Nibelungów)

Odzwyczaiłem się od nizin. Mogłem narzekać na płaskość Szumawy, ale przecież ona jest tylko płaska w górskiej kategorii. Jak wygląda większość Mühlviertel, opadającego ze zboczy Szumawy na austriacką stronę pokazałem wczoraj. I nagle zszedłem do doliny Rodlu i zrobiło się płasko. W oddali dało się już zobaczyć bure wody Dunaju.