Bolimowski szczyt

Bolimów może poszczycić się dwoma późnorenesansowymi kościołami, malowniczo wpisanymi w mazowiecki krajobraz. Farny kościół Św. Anny jest tym starszym, pochodzącym z 2. ćwierci XVII wieku (dokładniej, według przewodników, z 1635 roku). Dostojny konserwatyzm prowincjonalnej architektury przyniósł tutaj jeden z ostatnich już tak pięknych, renesansowych szczytów.

Jak zawsze, i przy oglądaniu kościołów liczy się szczególnie pierwsze wrażenie. Bolimowska fara ma pecha - od strony ulicy (droga wojewódzka nr 705) nie ma w sobie nic szczególnie interesującego. Za to od nadrzecznych łąk, czy - jak na zdjęciu powyżej - z wału otaczającego pozostałości cmentarza żydowskiego widok jest wyjątkowy.

Zdobiące prezbiterium i nawę szczyty są bliskimi krewnymi znanych powszechnie dzieł polskiego renesansu, takich jak fara w Kazimierzu Dolnym czy zabytki Lublina. Fundacji bolimowskiego kościoła dokonali tutejsi mieszczanie. Dziś to formalnie tylko wieś. Takich miasteczek, które dotrwały do Potopu i już nie podniosły się po wyparciu Szwedów było w Polsce bardzo dużo. Dumna z siebie szlachta, od której pochodzenie wciąż jest u nas przedmiotem dumy pozbawiła miasta swobody działania, praw i przywilejów, wprowadzając je i samą siebie na drogę do zguby.

Od zachodu fasadę kościoła dominuje potężna wieża z nawiązującym do romanizmu biforium. Podobny detal wprowadzili włoscy architekci w wieże archikolegiaty w pobliskim Łowiczu. Tamten element pojawił się w czasie drugiej fazy budowy wież, czyli w latach 1635-1641¹. Bolimowski kościół zbudowano w 1635 roku². Narzuca się pytanie: przypadek?

Sklepienie kościoła pokryte jest piękną, tak charakterystyczną dla polskiego renesansu siatką stiukowych linii i kształtów. Ale to już zupełnie inny temat.

1 - Czyż Anna Sylwia, "Łowicz. Kolegiata Wniebowzięcia NMP, Warszawa 2010, s. 26
2 - data występuje powszechnie w literaturze, m.in.: Herz Lechosław, "Mazowsze", Warszawa 2000, s. 227