Kampinoska średnica. Cz. 4, Łasica i za Łasicą

Jako się rzekło poprzednio, stanowiąca główną rzekę Puszczy Kampinoskiej Łasica to obecnie prosty kanał. Chwilę przed mostem, po którym rzekę przekracza żółty szlak Łasica z Leoncina przyjęła swój największy dopływ na terenie parku, czyli Kanał Zaborowski. Razem potoczą swoje wody do Bzury a z nią do Wisly.

Kampinoska średnica. Cz. 3, czyli północne bagna

Granica puszczańskich pasów jest wyraźnie widoczna w terenie. Spod Nowej Dąbrowy bez trudu można dostrzec rosnący w oddali ciemny wał sosnowego lasu, pofalowany wraz ze wznoszącymi się i opadającymi wzgórzami północnego pasa wydmowego.

Kampinoska średnica. Cz. 2, pasy i tarasy

W poprzednim tekście wspomniałem o interesującej topografii Puszczy Kampinoskiej. Jej lasy i bagna dzielą się na wyraźne pasy. Na północy leży taras zalewowy, w większości zajęty przez wsie i pola. Większość Parku Narodowego leży na terenie tarasu wydmowego. Ten z kolei dzieli się na północny pas wydmowy, północny pas bagienny, południowy pas wydmowy i południowy pas bagienny. Bagna zamyka od południa taras wysoki, którego krawędź jest tą samą skarpą, którą znamy z Warszawy. Że nie jest to wymysł znudzonych akademików, ale dzieło przyrody, niech świadczą materiały zaczerpnięte z Geoportalu.

Kampinoska średnica. Cz. 1, szlakiem Janowskiego

Wśród lasów Mazowsza rej wodzi Puszcza Kampinoska. Zawdzięcza to swojemu położeniu (graniczy z dwu i półmilionową aglomeracją warszawską) oraz randze. Kampinoski Park Narodowy jest drugim co do wielkości (po Biebrzańskim) oraz ósmym, gdy chodzi o kolejność powstawania¹ polskim parkiem narodowym. Warszawiacy, i sam nie jestem tu wyjątkiem, odwiedzają głównie wschodnią część parku, położoną najbliżej miasta. Przy każdej okazji - a szkolna przerwa świąteczna do takich okazji należą - staram się jednak wybierać w dalsze, często ciekawsze przyrodniczo rejony Puszczy. Pogoda nie bardzo dopisywała, co widać na zdjęciach - ale w końcu nie ma złej pogody, są tylko źle ubrani turyści...

Bolimowski szczyt

Bolimów może poszczycić się dwoma późnorenesansowymi kościołami, malowniczo wpisanymi w mazowiecki krajobraz. Farny kościół Św. Anny jest tym starszym, pochodzącym z 2. ćwierci XVII wieku (dokładniej, według przewodników, z 1635 roku). Dostojny konserwatyzm prowincjonalnej architektury przyniósł tutaj jeden z ostatnich już tak pięknych, renesansowych szczytów.

Doktor Marcin od Róży

Bielsko ma wiele niezwykłych miejsc. Wśród nich kilka jest wyjątkowych, a najbardziej wyjątkowym - wyróżniającym to miasto na tle Polski - jest Bielski Syjon. 

Obrazki bielskie

Kilka dni temu miałem okazję oddać się jednej ze swoich większych przyjemności: bezcelowemu snuciu się po zabytkowym, niezbyt turystycznym mieście. Tym razem mogłem spędzić dłuższą chwilę w Bielsku. Bez szczególnego komentarza przedstawiam niewielką galerię obrazków z tego spaceru.

Wrota Beskidów, aneks

W uzupełnieniu tekstów o pięknym bielskim dworcu. Trzy pokolenia polskiego taboru kolejowego na sąsiednich torach, wszystkie w barwach spółki PKP Intercity, czyli błękitach i szarościach.

Wrota Beskidów, cz. 2

Co jeszcze pięknego ma do zaoferowania bielski dworzec?

Wrota Beskidów, cz. 1

Wybornym krokiem publicystycznym jest zaprzeczenie na wstępie własnemu tytułowi. Prawdą jest, że o tytuł kolejowych wrót polskich Karpat może rywalizować kilka stacji. Chyba szczególnie tytuł ten należy się krakowskiemu kompleksowi kolejowo-autobusowego. Jednak z Krakowa do gór jeszcze ładny szmat drogi, a Bielsko obejmuje już swoimi granicami kawał Beskidu Śląskiego. Do tego otaczający go region nazywa się tradycyjnie Podbeskidziem. Zajrzyjmy więc na dworzec w Bielsku-Białej.

Między Berlinem a Królewcem

W ciągu zaledwie paru tygodni miałem przyjemność odwiedzić kilka pięknych dworców kolejowych po różnych stronach Karpat i Polski. Dopiero co zapraszałem do odwiedzania dworca w Kieżmarku, wkrótce zareklamuję ten w Bielsku. Tymczasem chciałbym pokazać piękny zabytek cesarskiej niemieckiej architektury kolejowej w Malborku.