Poslušně hlásím! Kilometr 34, to jest Milevsko

Tak samo wszystkie drogi prowadzą do Czeskich Budziejowic, o czym głęboko był przekonany dobry wojak Szwejk, gdy zamiast okolic budziejowickich ujrzał przed sobą Milevsko.

Poslušně hlásím! Kilometr 3, to jest Klokoty

Choć Hašek nie wspominał o postoju Szwejka w Klokotach w czasie jego heroicznego marszu do Budziejowic, to jednak sławne to sanktuarium pojawia się w innym miejscu powieści. Tak Klokoty wyglądały dzisiaj o świcie, nim zagłębiłem się w dolinę Łużnicy (Lužnice):

Poslušně hlásím! Kilometr 0, to jest dworzec w Taborze

Choć dzisiaj nie ma tu już tłumu żołnierzy, a i żandarmeria patrzy łaskawszym okiem, jedno się nie zmieniło. Wciąż na taborskim dworcu czekają na człowieka pokusy i przygody. Choćby taka, że podczas gdy czekałem na pociąg, spotkała mnie ta przygoda, że siedziałem przy stole i piłem jeden kufel piwa za drugim. 

"Mašírovat pořád kupředu, tomu se říká anabaze"

Cenię sobie to niby zwyczajne zdanie: maszerować wciąż naprzód, to się nazywa anabasis. Ot, wciąż naprzód, czy przez miasto, czy przez las, czy przez pola do Czeskich Budziejowic. W końcu zawsze to bardzo interesujące, gdy można zwiedzić za darmo jakieś obce kraje, jak rzekł Józef Szwejk zachęcającemu go do dezercji taborzaninowi.

Wschód krakowski (archiwalny)

Ostatnia wizyta na Górze Gradowej w Gdańsku kazała mi zajrzeć do archiwum zdjęć. Niedawno wyciągnąłem z niego wschód słońca na Klimczoku. Mam tam jeszcze m.in. fotograficzne wrażenia z wyjątkowo pięknego wschodu na Kopcu Piłsudskiego z października 2014 roku (wspomnianego kiedyś w zbiorczej galerii).

Widoki gdańskie

W związku z ostatnimi poruszającymi wydarzeniami sobotę spędziłem w Gdańsku. Uważałem, że powinienem się tam wybrać ze względu na szacunek wobec zmarłego, naszej wspólnej Polski, a także dla wyrażenia sprzeciwu wobec zła. Sądzę, że uczestniczyłem w historycznym wydarzeniu.

Średnica w śniegu

W sobotę wokół Warszawy leżał jeszcze śnieg. Około południa zaczął szybko topnieć, spadał ociężałymi nagle płatami z drzew i spływał strumieniami. Jednak wycieczkę po tyle razy już wspominanej kampinoskiej średnicy udało mi się odbyć w dobrym towarzystwie i jeszcze w zimowej aurze.

Dla odmiany na zachodnich kresach Mazowsza (i na ziemi dobrzyńskiej)

Po postoju w Rokiciu zapraszam na małą galerię zdjęć ze spaceru z powrotem do Płocka. Choć zamknięta już bezśnieżna zima ma piękno dość niekanoniczne, to jednak od lat bardzo lubię jej kolory i nastrój. 

Romańskie przyczółki. Cz. 4, to jest aneks

Tuż obok wejścia do kościółka w Rokiciu stoi sympatyczny pomnik. Wystawiono go zaledwie kilka miesięcy temu, w styczniu 2017 roku i poświęcono Stanisławowi Murzynowskiemu. Murzynowski urodził się w Suszycach (dziś części Włocławka), jego rodzina wywodziła się z nieodległego Murzynowa - znanego z kolei warszawskim geografom jako placówka Wydziału Geografii i Studiów Regionalnych. Był pierwszym tłumaczem części Pisma Świętego z języków oryginalnych na polski.

Romańskie przyczółki. Cz. 3, to jest Rokicie wewnątrz

Wejdźmy do środka rokickiego kościółka. Kościół pw. św. św. Piotra i Pawła nazywany jest często błędnie kościołem św. Małgorzaty. Pomyłka wynika z różnicy między wezwaniem kościoła a parafii. Ta jest rzeczywiście parafią pw. św. Małgorzaty. Tak samo jest na warszawskim placu Narutowicza: popularnie nazywana kościołem św. Jakuba świątynia nosi w rzeczywistości wezwanie Niepokalanego Poczęcia NMP. 

Romańskie przyczółki. Cz. 2, to jest Rokicie z zewnątrz

Bardzo wiele lat temu dowiedziałem się z przewodnika Lechosława Herza pt. "Mazowsze" o kościółku w Rokiciu¹. Później sprawdziłem, że zabytek leży już za Skrwą, czyli właściwie nie na Mazowszu, a na ziemi dobrzyńskiej. Jeździłem sobie tu i tam, a jakoś do Rokicia nie miałem po drodze. Wreszcie przyszły moje ulubione wolne dni w roku i pojechałem. Nie było łatwo, bo w podpłockim Brwilnie utknąłem na godzinę łapiąc stopa. Ale udało się i załapałem się nawet na końcówkę porannej mszy.