CSSML i NDSMD, czyli tynieckie medaliony

W dawniejszym tekście o warszawskim pomniku św. Benedykta z Nursji pojawił się wątek medalionu związanego z kultem i pamięcią tego świętego. Lipcowy pobyt w Tyńcu przypomniał mi o tym symbolu: nawę klasztornego kościoła zdobią grupy rzeźbiarskie mu poświęcone¹. Kilka dni temu znowu nocowałem w gościnnych progach Opactwa; najwyraźniej wszystkie drogi prowadzą do Tyńca.

Święty z mostów, cz. 2

W finale pierwszej części tego przeglądu przekroczyłem Olzę. Ostatni pokazany nepomuk stoi w Alejach Masaryka (Masarykovy sady). Teraz ruszajmy dalej przez Śląsk: najpierw czeski, potem polski. 

Królowa bez korony

Wrzesień okazał się miesiącem pochmurnym i generalnie dość okropnym. Aż trudno uwierzyć, że zaledwie kilka tygodni temu cieszyłem się wspaniałą, letnią pogodą. W przerwie między odcinkami nepomuckiego przeglądu pozwolę sobie opowiedzieć Czytelnikom o Pretzch, kolejnym miasteczku nad Łabą, a konkretnie o jego najsłynniejszej mieszkance - Krystynie Eberhardynie, tytularnej królowej polskiej.

Święty z mostów, cz. 1

Wypisując wady i zalety kontrreformacji nie można zapomnieć o tym świętym. O czeskim księdzu, którego król Wacław IV miał w roku 1393 utopić w Wełtawie. Szesnastowieczny kryzys Kościoła był też kryzysem kapłaństwa, gdy więc Kościół rozpoczął trudne odnawianie swojego gmachu przypomniano sobie o męczenniku i wyniesiono go na sztandary. Mowa oczywiście o św. Janie Nepomucenie. 

Roland trzeci, wielki

O saskim Belgern wiedziałem tyle, że jest tam manierystyczny ratusz. Miasteczko okazało się bardzo sympatyczne, choć nadspodziewanie senne. Zachwyciło mnie kościołem farnym św. Bartłomieja: wąską, gotycką jeszcze nawę nakrywa fantazyjna sieć muśniętego renesansem sklepienia. Całość w dobie Reformacji wypełniono szczelnie emporami. Świątynia dostępna była do zwiedzania bez opieki. To dowód tak tego, że Belgern leży już na Zachodzie, jak i położenia na uboczu turystycznych szlaków. Wspomniałem o tym w zimie przy okazji kościoła w węgierskim Karcsa.

Wschody słońca, cz. 18 - Pradziad

Trzydziestego lipca nad ranem wyszedłem z hotelu górskiego Figura, leżącego na stokach Wysokiej Hali z zamiarem wyjścia na szczyt Pradziada. Zagospodarowanie okolic najwyższej góry Jesioników to kwestia delikatnie mówiąc dyskusyjna. Osobiście uważam doprowadzanie asfaltowych dróg na szczyty gór i wznoszenie tam potężnych konstrukcji za brak szacunku do przyrody i krajobrazu. Oczywiście, to ułatwia dostęp osobom niepełnosprawnym, ale to samo można powiedzieć o kolejkach linowych - te z kolei nie przecinają tak brutalnie jak ruchliwe szosy szlaków wędrówek zwierząt.

Spacer reformacyjny: trasa

Teraz, kiedy najważniejsze przemyślenia zostały już napisane i opublikowane - zapraszam serdecznie do lektury poprzednich tekstów - przyszedł czas na bardziej turystyczne omówienie tegorocznej letniej wycieczki. Część tego tekstu jest odpowiedzią na pytania, jakie otrzymywałem w trakcie wycieczki i już po niej. Zacznijmy od poglądowej mapki.

Kilometr 1128, Wittenberga (cz. 5 i ostatnia)

Do rocznicy wystąpienia Lutra zostało pięćdziesiąt dni. Moja tegoroczna wycieczka to droga przez krajobrazy i zabytki, ale też historię i niepamięć. Zaryzykuję stwierdzenie, że Reformacja nie istnieje w polskiej świadomości. Jej wielką rolę w polskich dziejach zatarto i przykryto sformułowaniami, które albo zupełnie nie pasują do XXI wieku, albo są zwyczajnymi kłamstwami. Przypomnę tylko, że powszechne jest nazywanie braci polskich "kacerzami" czy "heretykami".

Kolekcji świętych Wawrzyńców ciąg dalszy, na pół podzielony. Pół drugie

W trwającym świętowawrzyńcowym przeglądzie przechodzimy do rzeźby. Wyjątkowej urody średniowiecznych Wawrzyńców znaleźć można na wrocławskich ołtarzach gotyckich znajdujących się obecnie w pięknej Galerii Sztuki Średniowiecznej w warszawskim Muzeum Narodowym. Jest też kilku Wawrzyńców barokowych.

Kolekcji świętych Wawrzyńców ciąg dalszy, na pół podzielony. Pół pierwsze

Początek roku szkolnego nie sprzyja pisaniu. Dlatego Czytelników czekających na piątą i ostatnią część moich wittenberskich rozważań proszę o jeszcze chwilę cierpliwości. Mam nadzieję, że tekst ukaże się w ciągu kilku dni. Nie oddalam się jednak daleko: zdjęcia i tematy z mojej reformacyjnej wycieczki będą tu panować przez najbliższe kilka miesięcy. A na razie - coś z kolekcjonerstwa.

Wschody słońca, cz. 17 - w Pińczowie dnieje

Przerywam na chwilę reformacyjne rozważania, by zainaugurować przegląd zdjęć z wycieczki. Dość tradycyjnie, bez nadmiaru zbędnego komentarza - wschód słońca. "W Pińczowie dnieje", a konkretnie dniało 11. lipca.